Świdziński Michał h. Półkozic (1736—1788), pułkownik wojsk koronnych, szambelan (pokojowy) królewski, starosta radomski, kasztelan radomski, poseł na sejmy.
Był drugim synem Stanisława Antoniego (zob.) i Marianny Dziulanki 1.v. Brzuchowskiej, bratem Ignacego (zob.), Bony, żony Kazimierza Granowskiego (zob.), i Marianny (Anny) Lanckorońskiej (zob.). Nie jest wykluczone, że to Ś-ego, a nie brata Ignacego, trzymała do chrztu 24 II 1739 para królewska, August III i Maria Józefa.
W l. 1743—52 uczył się Ś. w Warszawie w pijarskim Colegium Nobilium. W r. 1746 (przed 12 II) koledzy zadedykowali mu i jego bratu Ignacemu wydanie tragedii Antoniego Wiśniewskiego „Perykles” i komedii L. de Boissy „Les Français à Londres”. Z kolei przed 24 II 1751 zadedykowali m.in. Ś-emu wydanie wystawionej przez nich podczas karnawału sztuki P. Corneille’a „Polieukt męczennik, tragedia chrześcijańska”. Ś. z kolegami brał udział w dysputach między uczniami pijarów, zwolennikami filozofii recentiorum, a zwolennikami perypatetyzmu, reprezentowanymi przez teatynów, dominikanów i franciszkanów, publikując Propositiones philosophicae, quas in Coll. Varsav. Sch. Piarum propagnabit Michael Swidziński filius palat. braclav., Joannes Krasiński castellanides zakrocz., Felix Szołdrski filius praefecti Lancic, Oppugnabantibus theatinis, Dominicanis et Franciscanis. 1751 (Varsaviae), a w r. 1752, pewnie na zakończenie nauki, Propositiones philosophicae ex illustrioribus veterum recentiorumque philosophorum placitis depromptae in Collegio Varsaviensi Nobilium propagandae (Varsaviae), z dedykacją dla królewicza Ksawerego.
W r. 1752 to szesnastoletni Ś. (starszy brat Ignacy przebywał wówczas w Lunéville) został posłem na sejm z ziemi rawskiej. Niewątpliwie z inspiracji ojca zaatakował na nim «Familię», grożąc zatamowaniem obrad «pókiby wszystkie nie rozdane były wakanse», a dysydenci nie utracili swej pozycji w zarządzie ekonomii. Polemizował z nim poseł łomżyński Stanisław Antoni Poniatowski, wspomagany przez posła brzeskiego lit. Józefa Sosnowskiego. Ostatecznie Ś. z posłującym z woj. bracławskiego krewnym, stolnikiem zwinogrodzkim Kazimierzem Świdzińskim, posłami sochaczewskim Kazimierzem Morskim i bracławskim Franciszkiem Kazimierzem Chojeckim sejm ten «zagwoździli». Towarzysząc referendarzowi kor. Józefowi Andrzejowi Załuskiemu, Ś. wyjechał w r. 1753 do Lunéville, gdzie za protekcją wuja, Aleksandra Francini Dziulego, referendarza i koniuszego na dworze króla Stanisława Leszczyńskiego, został przyjęty, podobnie jak wcześniej brat Ignacy, do tamtejszej Akad. Rycerskiej. W przeciwieństwie do niesubordynowanego brata był poważny, brał dodatkowe lekcje i uczynił znaczne postępy w nauce. Ojciec podjął starania, by star. grodowe radomskie, trzymane od r. 1748 przez zięcia Granowskiego, przekazać Ś-emu i 17 XII 1754 uzyskał na to przywilej królewski, lecz transakcja nie doszła do skutku, bo Ś. przebywał w Lunéville.
Zapewne w r. 1757 Ś. wrócił z Francji i 15 XII t.r. Granowski scedował mu w grodzie rawskim star. grodowe radomskie w zamian za woj. rawskie, ustąpione przez ojca Ś-ego. Wjazd na starostwo Ś. odbył 2 I 1758 i zatwierdził dotychczasowych urzędników grodzkich. T.r. otrzymał funkcję komisarza wojskowego do tryb. skarbowego radomskiego na r. 1759 od autoramentu cudzoziemskiego, za co dziękował hetmanowi w. kor. Janowi Klemensowi Branickiemu. Przywileje na urząd szlachcica komnaty (pokojowca) i szambelana przedstawiono królowi Augustowi III 21 IV 1758; Ś. otrzymał je 7 XI t.r., a 7 XII pułkownikostwo wojsk kor. Wg danych z r. 1770 ze star. radomskiego, obejmującego m.in. wsie Maków i Makowiec, płacił 1989 złp. 13 gr 5 denarów kwarty.
Ś., żonaty od 25 II 1759 z Barbarą z Krasińskich, której siostra Franciszka (zob. Franciszka z Krasińskich) poślubiła w r.n. królewicza Karola Krystiana, księcia Kurlandii i Semigalii, został w ten sposób jego szwagrem. Najprawdopodobniej z ramienia partii dworskiej posłował na sejm 1760 r. z woj. sandomierskiego; w instrukcji sejmiku opatowskiego z 25 VIII t.r. poruszono m.in. kwestię naprawy zamku radomskiego. Powołując się na zdobyte już doświadczenie w pracach komisji radomskiej oraz zaufanie zmarłego podskarbiego w. kor. Karola Sedlnickiego, starał się też w r. 1761 o funkcję komisarską tryb. skarbowego w woj. kujawskim lub ziemi wieluńskiej, prosząc marszałka nadw. kor. Jerzego Augusta Mniszcha o protekcję u nowego podskarbiego, Teodora Wessla. W r. 1762 posłował z ziemi rawskiej; wobec sporu o szlachectwo Brühlów, przez który ostatecznie obrady zerwano, zachował na sejmie neutralność. Jak się zdaje, pod koniec panowania Augusta III zaczął optować za królem rodakiem, choć poseł saski A. Essen donosił w r. 1764 do Drezna, że Wettyni mogą liczyć na głosy Świdzińskich.
Na sejmiku przedelekcyjnym woj. sandomierskiego 23 VII 1764 w Opatowie Ś. podpisał z pow. radomskim akces do konfederacji generalnej kor. i akt konfederacji woj. sandomierskiego; został wówczas obrany rotmistrzem pow. radomskiego. Z tym tytułem podpisał 6 IX t.r. elekcję Stanisława Antoniego Poniatowskiego. Jako poseł (obrany 29 X) z ziemi rawskiej na sejm koronacyjny t.r. uczestniczył 25 XI w koronacji Stanisława Augusta i podpisał konfirmację praw oraz inwestyturę Kurlandii dla Ernesta Birona. Dn. 1 II 1765 w grodzie radomskim odebrał przysięgę od ustanowionych przez sejm konwokacyjny lustratorów królewszczyzn dla powiatów radomskiego, opoczyńskiego, chęcińskiego i ziemi stężyckiej. W l. 1766 i 1767 jako starosta wsparł sumą 5 tys. złp. budowę kościoła i konwiktu pijarów w Radomiu. Wobec konfederacji radomskiej w r. 1767 oraz konfederacji barskiej pozostał najpewniej neutralny. Dn. 2 V 1772 zrzekł się star. radomskiego na rzecz Aleksandra Potkańskiego, a 13 V t.r. dostał kaszt. radomską po rezygnacji Józefa Potkańskiego, ojca Aleksandra.
Jako senator Ś. bywał na sejmach regularnie. W r. 1776, choć podpisał się pod aktem konfederacji generalnej sejmowej, występował przeciw projektowi powiększenia władzy Rady Nieustającej (RN), zarzucając jej rządy absolutne. Potępiał jednak liberum veto i rwanie sejmów, ostrzegał przed wolnością, która zamienia się w swawolę, opowiadał się za cofnięciem niekorzystnych dla króla zmian w budżecie na r.n. Opublikował trzy mowy wygłoszone w tych sprawach na sejmie: Mowa […] dnia 6 września 1776 na sejmie warszawskim pod konfederacją agitowanym miana (W. 1776), Mowa […] dnia 23 września 1776 […] miana w Warszawie (W.) oraz Mowa […] na sessyi dnia 11 października 1776 roku miana (W. 1776); na tym sejmie wszedł do sądów sejmowych. Uczestniczył też w sejmie 1780 r., na którym został ponownie wybrany na sędziego sejmowego na pierwszą kadencję (na r. 1781) oraz w kolejnym sejmie, 1782 r., na którym został obrany sędzią na kadencję drugą (na r. 1783). Na sejmie grodzieńskim 1784 r. wszedł do Komisji Skarbu Kor. i do kompletu sędziów sejmowych na trzecią kadencję (1 X 1785 — 31 I 1786), a na sejmie warszawskim 1786 r. — na kadencję drugą (1 VI — 30 IX 1787). Został członkiem Komisji Boni Ordinis, powołanej reskryptem królewskim z 27 XI 1787, wspólnej dla Radomia i Zwolenia, pod przewodnictwem woj. sandomierskiego Macieja Sołtyka.
Ś. otrzymał po rodzicach Michałowice w ziemi rawskiej (miał je już w r. 1752, potem oddał je bratu Ignacemu) oraz dobra klwowskie (podobno już w r. 1759) obejmujące Sulgostów, w którym zamieszkał. Odziedziczył też Kłudno i Głuszynę. Z racji sporu ze szwagrem Granowskim o 3 tys. złp. ze spadku po ojcu prosił w r. 1762 krajczego Adama Małachowskiego o sąd kompromisarski. W r. 1778 uzyskał dla mieszczan klwowskich przywilej na trzy jarmarki, lecz przejął ich prawo propinacji. Ufundował dzwon dla miejscowego kościoła. Żona wniosła mu Starą Wieś koło Węgrowa (ziemia drohicka). Dzierżawił dobra od Adama Strzegockiego oraz wioski należące do jednego z opactw trzymanych przez J. A. Załuskiego. Jan Mariański, kowal z Dubna, nabył od niego w r. 1781 za 12 tys. złp. dworek przy ul. Świętojerskiej w Warszawie. Wg sporządzonej w l. 1783 i 1784 ankiety ks. Franciszka Czaykowskiego miał Ś. wówczas w woj. sandomierskim dobra klwowskie, obejmujące oprócz wymienionych wsie Borową Wolę, Brzyski (Brzyzek), Drążno, Kadz, Klwowską Wolę, Sułków, Sułkowską Wolę, Zameczek oraz folwark Zameczkowski, młyn z karczmą w Zapolu i czwartą część miasteczka Przytyk. W Klwowie wspierał finansowo parafię i bractwo religijne. W pow. opoczyńskim miał wieś Jelonek, odłączoną od dóbr odrzywolskich brata Ignacego.
Dla włościan klucza starowiejskiego stworzył Ś. w r. 1779 Kasę Powszechną, jedną z pierwszych w Polsce kas oszczędnościowo-pożyczkowych z kapitałem 1500 złp., opartą na statutach podobnych do tych, które nadała w swoich kasach wojewodzina bracławska Anna Jabłonowska. Kapitał był powiększany m.in. przez odsetki płacone od kredytów oraz dobra pozostałe po zmarłych bezpotomnie mieszkańcach wsi (tzw. kaduki). Kasa stała się własnością całej społeczności, a była zarządzana kolektywnie przez wójtów Starej Wsi i Tończy, którzy solidarnie odpowiadali swoim mieniem za powierzony majątek oraz byli zobowiązani do składania udziałowcom dorocznych sprawozdań z działalności. Najwyższym autorytetem pozostawał sam dziedzic, który kwitował sprawozdania. Ś. wybudował dla kasy siedzibę (zachowana). Kasa działała krótko, ale przyczyniła się do rozwoju gospodarczego okolicy.
Wg lustracji z r. 1765 star. radomskie w posesji Ś-ego obejmowało oprócz m. Radomia z zamkiem również inkorporowane wsie: Dzieszków, Gołębiów i Wolę Gołębiowską oraz Wacyn, Maków i Makowiec; przynosiło 7957 złp. 21 gr rocznego dochodu. Ś. jako star. radomski podjął prace remontowe na zamku, nie ukończył ich jednak z powodu braku funduszy. Wydaje się, że wzorem ojca, bojkotował w Radomiu miejski przywilej «de non tolerandis Iudeis» oraz wyroki sądu asesorskiego z l. czterdziestych, kontynuował też spory z miastem. W l. 1761—2 procesował się (jako pozwany) z rajcą radomskim Ignacym Fiszerem (Fischerem) o nieprawne użytkowanie łanów folwarku Wacyn, a w r. 1763 z burgrabią grodzkim rawskim Maciejem Lesiewskim i jego żoną o wójtostwo we wsi Maków. Ś. zmarł 17 VIII 1788, został pochowany w rodzinnym grobowcu w kościele w Klwowie.
Ś. ożenił się z Barbarą z Krasińskich (zm. 8 IX 1789, pochowana w Klwowie), córką Stanisława, star. nowomiejskiego, i Anieli z Humieckich; ślub zawarty 25 II 1759 w Lisowie i wesele opisała Klementyna z Tańskich Hoffmanowa. Małżeństwo miało dwóch synów: Jana Nepomucena (zm. 1821?), komisarza porządkowego ziemi drohickiej w r. 1794, następnie osiadłego w Galicji, żonatego z Ludwiką, córką Rocha Jabłonowskiego (zob.), oraz Kajetana (1769 — 7 XI 1814 w Klwowie), absolwenta Korpusu Kadetów, od 2 IX 1789 chorążego w wojsku kor., w r. 1794 członka komisji porządkowej pow. radomskiego, od r. 1809 urzędnika w Ks. Warsz., właściciela klucza sulgostowskiego (z miasteczkiem Klwów i wsiami: Sulgostów, Drążno, Jelonek, Zapole, Brzyski, Borowa Wola, Klwowska Wola i Sulgostowa Wola) oraz klucza chodorkowskiego (z miasteczkiem Chodorków i sześcioma wsiami w pow. skwirskim na Ukrainie), żonatego najpierw z Felicjanną Hadziewiczówną (zm. 1797), córką Piotra Onufrego, brygadiera 1. Wołyńskiej Brygady Kawalerii Narod., od r. 1793 gen.-majora wojsk kor., i Katarzyny z Charlęskich, z którą miał córkę Mariannę (zm. w dzieciństwie) i syna Konstantego (zob.), a następnie z Izabelą z Szymańskich, z którą miał dwóch synów, być może bliźniaków: Ludwika (1809), właściciela Drążna (pow. opoczyński), oficera pułku strzelców konnych Król. Pol., po r. 1831 emigranta w Hiszpanii, i Tytusa (1809—1869), właściciela Podczaszej Woli (pow. opoczyński), ożenionego z Józefą z Zawiszów, a także córkę Katarzynę, zamężną za Karolem Pomianowskim. Ś. miał też z żoną Barbarą siedem córek: Anielę (Annę) (4 I 1761 — 23 VI 1839), żonę Michała Szymanowskiego (zob.), pochowaną w Izdebnie (jej wychowanką była Hoffmanowa), Franciszkę, żonę Franciszka Kuszla, stolnika podlaskiego, Mariannę (Marię Annę, zm. 1830), żonę Józefa Jabłonowskiego, brata szwagierki Ludwiki (ich synem był Ludwik Jabłonowski, zob.), Zofię, od r. 1790 żonę Joachima Karczewskiego, Marię (Bonę, zm. 1843), od 9 I 1792 żonę jego młodszego brata Jana Chrzciciela Józefa Karczewskiego, i Krystynę, niezamężną.
W zbiorach Biblioteki i Muz. Ordynacji Krasińskich w Warszawie był podobno w XIX w. portret Ś-ego. W opartej na rodzinnych przekazach i archiwach powieści Hoffmanowej „Dziennik Franciszki Krasińskiej w ostatnich latach Augusta III pisany” („Rozrywki dla Dzieci” T. 4: 1825 nr 20—24) pojawia się Ś. jako człowiek «niemłody», ok. trzydziestu lat (w rzeczywistości miał 23 lata), starszy brat Ignacego (był młodszym), otyły, nie lubiący tańcować ani rozmawiać po francusku, ale dobry mąż i gościnny, zaradny gospodarz.
Rzekomy portret w Muz. Narod. w W. (miniatura współoprawna z miniaturą brata Ignacego i siostry Bony Granowskiej; najpewniej nie przedstawiają obu braci, gdyż portretowani noszą ordery, których Świdzińscy nie mieli); — Boniecki, II 348, tabl. Charlęskich, V 217, 296, VII 45, 226, VIII 105, IX 244—5, XII 195—6, XIII 281; Dramat staropolski od początku powstania sceny narodowej. Bibliografia, Wr. 1978 II cz. 2 s. 300 (nr 271); Elektorów poczet; Enc. Org. (Klwów); Estreicher, VIII 85, XXX 85; Niesiecki, VIII 573 (błędna data śmierci: 1788); PSB (Kuszel Antoni, Potkański Aleksander); Pułaski, Kronika, I 217; Pułaski F., Opis 815 rękopisów Biblioteki Ordynacji Krasińskich, W. 1915; Sęczys, Legitymacje Król. Pol.; Słown. geogr. (Chodorków, Izdebno, Michałowice, Monasterzyska, Radom); Święcki, Historyczne pamiątki, II 461—3; Urzędnicy, IV/3 nr 464, 532 (błędna data śmierci); Żychliński, VIII 458; — Adelung J. Ch., Pragmatische Staatsgeschichte Europens…, Gotha 1762—5 s. 292, 294—5; Ajewski K., Zbiory artystyczne Biblioteki i Muzeum Ordynacji Krasińskich w Warszawie, losy i ludzie, W. 2004 s. 140, 144; Baranowski I., Wieś i folwark. Studia z dziejów agrarnych Polski, W. 1914 s. 284—5; Bartoszewicz J., Konstanty Świdziński i jego wieczysta fundacja, „Bibl. Warsz.” 1857 t. 2 z. 3 s. 498—500; Boyé P., La cour Polonaise de Lunéville (1737—1766), Nancy 1926; Czeppe M., Budowanie wpływów dworu na prowincji w ostatnich latach panowania Augusta III, w: Dwór a kraj. Między centrum a peryferiami władzy, Red. R. Skowron, Kr. 2003 s. 555; taż, Kamaryla pana z Dukli, W. 1998; Gacki J., Radom i jego kościoły, Wyd. S. Zieliński, Radom 1999; Inglot S., Przedspółdzielcze formy współdziałania w dawnej Polsce, w: Zarys polskiego ruchu spółdzielczego, Red. tenże, W. 1971 cz. 1 s. 18—19; Janeczek S., Oświecenie chrześcijańskie. Z dziejów polskiej kultury filozoficznej, L. 1994 s. 5, 18; Katalog zabytków sztuki w Pol., X z. 26 s. 17—18 (fot. nr 17); Konopczyński W., Polska w dobie wojny siedmioletniej, Kr.—W. 1911 II; tenże, Sejm grodzieński 1752, Lw. 1907 s. 91, 94, 108; Korzon, Wewnętrzne dzieje; Kupisz D., Urzędnicy starostwa radomskiego a sejmik sandomierski w XVI—XVIII wieku, w: Z dziejów administracji w Małopolsce w XVI—XX wieku, Red. taż, Radom 2013 s. 13; Kupisz D. i in., Dzieje Klwowa i parafii klwowskiej do roku 1918, Radom 2015; Kuras K., Współpracownicy i klienci Augusta Czartoryskiego w czasach saskich, Kr. 2010; Kurkowski J., Kolegium i szkoła pijarów w Radomiu 1680—1795, w: Radom i region radomski w dobie szlacheckiej Rzeczypospolitej, Radom 1996 II 89; Luboński J., Monografia historyczna miasta Radomia, Radom 1907 s. 30—2, 177, 189; Mrozowska, Szkoła Rycerska; Sienkiewicz K., Skarbiec historii polskiej, Paryż 1840 II 233; Smoleński W., Mieszczaństwo warszawskie w końcu wieku XVIII, Oprac. M. Serejski, A. Wierzbicki, W. 1976; tenże, Przewrót umysłowy w Polsce, W. 1979; Starożytna Polska pod względem historycznym, geograficznym i statystycznym opisana przez Michała Balińskiego i Tymoteusza Lipińskiego, W. 1885 II 447; Stroynowski A., Opozycja sejmowa w dobie rządów Rady Nieustającej, Ł. 2005; Szczęsny J., Kilka słów o Świdnie i rodzinie Świdzińskich, „Tyg. Ilustr.” T. 99: 1877 z. 4 s. 293—4, 306; Waliszewski K., Potoccy i Czartoryscy, Kr. 1887; Wiśniewski J., Dekanat radomski, Radom 1911 s. 272; tenże, Dekanat opoczyński, Radom 1913 s. 69, 75; tenże, Historyczny opis kościołów, miast, zabytków i pamiątek w Stopnickiem, Marjówka Opoczyńska 1929 s. 160—1, 163; — Błeszczyński J., Spis senatorów i dygnitarzy koronnych świeckich z XVIII w., W. 1862; Diariusz sejmu electionis […] 1764, W. 1764 k. Kv; Diariusz sejmu ordynaryjnego warszawskiego 1776 roku zaczętego, W. 1776 s. 10, 80—2, 293—4, 459; Diariusz sejmu walnego ordynaryjnego warszawskiego […] 1782, W. 1782 s. 54, 416; Diariusz sejmu wolnego ordynaryjnego […] 1780, W. 1780 s. 41; Diariusz sejmu wolnego ordynaryjnego grodzieńskiego […] 1784, W. 1785 s. 25, 45, 324; Diariusze sejmowe z w. XVIII, III; Księgi referendarii koronnej z czasów saskich. Summariusz, Oprac. M. Woźniakowa, W. 1970 II 290, 293, 296, 323, 326; Księgi referendarii koronnej z drugiej połowy XVIII wieku, Wyd. A. Keckowa, W. Pałucki, W. 1957 II 468; Kupisz D., Piątkowski S., Taryfa dymów powiatu radomskiego z 1789 roku, w: Z dziejów administracji w Małopolsce w XVI—XIX wieku, Red. D. Kupisz, Radom 2003 s. 128; Lustracja woj. sandomierskiego 1789, Wyd. H. Madurowicz-Urbańska, Wr. 1967 cz. 2 s. 172, 216; Łoski J., Wspomnienia z pobytu w Opoczyńskiem, „Gaz. Warsz.” 1857 nr 151 s. 5—6; Mémoires du roi Stanislas-Auguste; Ostrowski T., Poufne wieści z oświeconej Warszawy, Wr. 1972; Pamiątki historyczne krajowe, Wyd. L. Zieliński, Lw. 1841 s. 28; Piotrowski E., Summariusz królewszczyzn w całej Koronie Polskiej […] roku 1770, Żytomierz 1862 s. 12; Protokół ofiary dziesiątego i dwunastego grosza powiatu radomskiego z 1789 roku, Wyd. Z. Guldon, S. Zieliński, w: Radom i region radomski w dobie szlacheckiej Rzeczypospolitej, Radom 1996 II 239; „Regestr diecezjów” Franciszka Czajkowskiego 1783—1784, W. 2006 s. 121—2, 148—9; Vol. leg., VII 233, 309, VIII 835, 965, IX 3, 9, 32; Zbiór mów różnych w czasie dwóch sejmów ostatnich roku 1775, 1776 mianych, P. 1777 (mowa z 23 IX 1776); — „Kur. Pol.” 1758 nr 3, 50, 1759 nr z 14 i 16 V; — AGAD: Metryka Kor., Księgi Kanclerskie, nr 50 s. 71, 91, Sigillata, nr 32 k. 164v, 166, nr 37 k. 93, Lustracje, Dz. XVIII nr 36 s. 1—20, Arch. Roskie, t. 22 nr 50 s. 11—13, 52—4, 61, Arch. Radziwiłłów, Dz. V nr 15445 s. 1, Zbiór Mater. Różnej Proweniencji, nr 303 s. 215, Zbiór Popielów, nr 129 k. 4v, 53; AP w Kielcach: sygn. 21/302/0/4 (wypisy z akt grodzkich radomskich), sygn. 21/302/0/38 (akta dot. zatargów majątkowych Świdzińskich z Tarłami 1777—82, niewykorzystane); B. Czart.: rkp. 869 s. 59, rkp. 1701 s. 255—7, rkp. 3844 nr 12; B. Jag.: rkp. 5344 t. 4 k. 171—1v (Herbarz Żegoty Paulego), rkp. 5346 t. 2 k. 410 (Notaty Żegoty Paulego); B. Narod.: rkp. 2997 k. 124, rkp. 3252 t. 4 s. 58—61, rkp. 3253 t. 4 k. 110—24, rkp. 3255 t. 3 k. 170—1, rkp. 3261 t. 4 k. 110—14, rkp. 3267 t. 3 k. 55—5v, rkp. 3269 t. 11 k. 101—4, 112, Akc. 13855/3 k. 102; B. Nauk. PAU i PAN w Kr.: rkp. 8341 s. 329—52, 634—6, 665, 682—704; B. Ossol.: rkp. 7932 cz. 2 s. 1—2, cz. 3 s. 1—5, rkp. 11838 s. 377—85, rkp. 14606 s. 399—462 (podział schedy po ojcu żony); BUW: rkp. 2010 k. 76—7v; Sächsisches Hauptstaatsarchiv w Dreźnie: sygn. loc. 3560 1a k. 97 (relacja Essena); — Mater. Red. PSB: Wydruk ze strony internetowej www.klwow.pl/asp/pliki/aktualnosci/l2.pdf (Grzegorczyk Ł., Konstanty ze szlacheckiego rodu Świdzińskich); — Informacje Andrzeja Haratyma z W.
Urszula Kosińska